“Jou is waarschijnlijk de lust in muziek, zoals bij iedereen, vergaan. Je hoofd is vol zorg om de wereldgeschiedenis die scheef gaat en je hart vol zuchten om de erbarmelijkheid van de Scheidemannen en consorten. En iedereen die me schrijft, steunt en zucht eveneens. Ik vind niets meer belachelijk dan dat. Begrijp je dan niet dat de algemene moeilijkheden veel te groot zijn om erover te steunen? Ik kan verdriet hebben als mijn mimi ziek wordt of wanneer jou iets scheelt. Maar wanneer de hele wereld uit haar voegen raakt, dan probeer ik alleen maar te begrijpen wat en waarom het gebeurd is en als ik mijn plicht gedaan heb, ben ik weer rustig en goed geluimd. Ultra posse neme obligatur. En dan heb ik nog alles wat me altijd al vreugde verschafte: muziek en schilderkunst en wolken en het botaniseren in het voorjaar en goede boeken en mimi en jou en nog veel meer. Kortom, ik ben schatrijk en ben van plan dat tot het einde te blijven.”

“Ik voel mij in de hele wereld thuis, waar er wolken en vogels en mensentranen zijn.”

met dank aan dochter Annelies Desmet die nu de brieven leest die Rosa Luxemburg vanuit haar gevangenschap de wereld instuurde